Anormal

Sizin aLfabeniz a,b,c,d,e diye mi yoksa s,i,y,a,h diye mi başlıyor?

İzlediğim filmin etkisinin üzerimde olduğunu bilerek yazdığım bu satırların aslında yaşanmışlıkların etkisiyle dökülen cümlelerin bütünü olduğunu söylemeliyim.

Az önce 2005 Hindistan yapımı "Black" adlı filmde o kadar çok ağladım ki,sonrasında beni düşündüren tek nüansın,neden bu kadar etkilendiğim olduğunu fark etmemdi. Sahi izleyenler benim kadar etkilenmiş midir? Ya da benden daha fazla etkilenenlerin aslında hayatlarında yaşadıkları olaylar neydi?

Daha ölmeden hayatlarını azap edenlerdensiniz sanırım,olmadık yerlerde hüzne boğulup,gereksiz anlarda kahkahalarını kainatın duyduklarından..

Hatta oturup düşündünüz kimi zaman,ben de anormalim yoksa diğerleri mi?Hayatınız bir film şeridi gibi gözlerinizin önünden geçmesi için illa ki kaza,ölüm anı yaşamanıza gerek yoktur.

Çok acıklı bir sahne,umulmadık bir hüzün,fazla kahkaha,geçmişten gelen bir arkadaş,dost,sevgili...Tümü götürmeye hazırdır sizi "Hadi ne duruyorsun,bunca yıl unuttuğun,vefasızlığın yetmedi mi?"

Umutsuz anların tek dostu,yaşanmış başarısızlıkları gözlerinizin önüne serer sıra sıra : bak işte burada da geç kalmıştın,düşük not almıştın,geri kalmıştın,ağlamıştın,sesin de kötüydü,çizemedin sonra,ya olaylar esnasındaki o sert çıkışlarına ne demeli...Yaşamamalısın ya da sessiz ol ki kimse senden rahatsız olmasın .Ve belki gündüzleri insanlara görünmemen de fevkalade olurdu,eğer biraz geçinebilecek durumdaysan yalnız yaşamak senin için ideal olabilir..

Tüm bu olumsuzluklar aklınızdan saniye saniye,gün gün ,dakika dakika geçer ve aylar yıllara dönüşür,düşünceler yuva yapar beyninizde.

Tam da 26 sene sonra birden o kararı verirsiniz.Evet yıllarca tanımaya çalıştığın kendinin teşhisi tam olarak da budur.

Çözümü çözümsüzlüktür,hep bir boşvermişlik,kimi zamansa beyni kemiren delici,deşici bir yokedici.Karanlık noktada kaldığınız anlarda sadece beklemenin bir çözüm olduğunu düşünürsünüz..Sadece bekle ve sessiz ol,kimseyi rahatsız etmemelisin.

Bazen şans sizin yüzünüze güler ve size ışık olacak insanlar tutar elinizden,gel hadi,bu kadar karamsarlık yakışmadı,der gülümsemesiyle.Biran inanırsınız,evet hayatta yaşayıp göreceğim çok şey var,bunlar daha kış,hele bir bahar gelsin,ardından yaza doyamazsın,diye geçirirsiniz.Hep bu umutla yaşamak için çabalarken en kötü düşmanlarınız sizi karamsarlığa düşmeniz için sürekli zorlar.Belki onların mutlu olmak için nedenleri tükenmiştir ve karşısındaki insanın da hayata dair tek bir gülücüğüne düşmandır.Buna rağmen gülenlerden misiniz?

Siz de herkes gibisiniz.Bir gün belki tam delirdiğinizi görmek ya da göremeden ölmek zorunda kalacaksınız..Ecel tam da aklınızı kaybetmişken gelecek sanırım.

Hayatınız yeterince zor olduğunda siz de lütfen etrafınızda bir parça da olsa ışık arayın,bu nasihatim yaşamak isteyenlere.Bulana kadar sorun,çabalayın.

Benim hangi gruba girdiğimse bir muamma.

Şimdilik karanlığı seçenlerdenim,çaresizlik benim adım.

Siz isminizi değiştirin,hepimize aynı isim yakışmadı.Belki annenizin bile gözünde sevgiyi göremediğinizde ismimi  kullanmanıza izin veririm.

Mutlu Pazarlar,ifadesiz suratlara..